بنام خدا
حادثه کربلا یک حماسه بود،با چهره نمایی شخصیت های گوناگون ،در یک آموزن سخت الهی.
حسین بن علی (ع) حرکتی را برای سامان بخشی امّت اسلام و راه بری ایشان به سوی «نیکی ها»آغاز کرد.این تلاش نه از سر «رقابت در قدرت»یا «میل به افزودن کالای دنیا»،بلکه به هدف «برافراشتن پرچم دین خدا»،«اصلاح در جامعه»وفراهم آوری «امنیّت برای ستمدیده »بود تا همگان به فرایض و سنّت ها عمل کنند. این حرکت ،آزمایشی برای همگان بود:عامّ خاصّ،کوچک و بزرگ،زن ومرد،عرب وعجم، نخبه سیاسی و شهروند عادّی در این عرصه ،مخاطب رهنمود سیّد شهیدان ودعوت او بودند .
برخی «پیشگامان » این نهضت گشتند وجمعی نیز به آنان پیوستند ،«ره یافته» این خطّ سرخ شدند .بسیاری جناح «ستم کارانه»را سامان دادند،جریانی که حسین (ع) آنان را سرکشان امّت و بازماندگان احزاب تباهی ،دورافکنان قرآن ،بارور شدگان ابلیس ،هواداران گناه وخاموش گران سنّت رسول خدا(ص) می شمرد.
طیفی نیز وجود داشت که با ردّ دعوت امام ، تماشای صف آرایی جبهه حقّ و باطل را تکلیف خود برگزیدند .آنان را می توان «زیان کاران» حماسه جاوید کربلا نامید.
از جهان دو بانگ می آید بضد تا کدامین را تو باشی مستعِدّ
آن یکی بانگش ن‍‍شور اتقیا و آن یکی بانگش فریب اشقیا
آن یکی چون نیست با اخیار یار لاجرم شد پهلوی فجّار جار
گر تو نشناسی کسی را از ظلّام بنگر او را کوش سازیدست امام
حکایت طلوع وافول چهره ها ،غصّه ریزش ها وقصّه رویش ها ی تاریخ را در یا دها تداعی می کند . هر جریانی و نهضتی ،«از راه مانده» و«به راه پیوسته» دارد ،زیبایی تاریخ ،جاودانه ماندن بر راه است.
